నూతన సంవత్సరంలో ఇప్పుడే పలుకరిస్తున్నా.. బ్లాగ్ మిత్రులని.
ఈ మధ్యన ఫేస్ బుక్ లో పలకరింపులు ఎక్కువయ్యాయి. వాటితోనే సరిపోతోంది.
ఉగాది సందర్భంగా  మిత్ర్లని వారి చిన్ననాటి మొదటి జ్ఞాపకాన్ని రాయమని అడిగాను. పది హేను మంది స్పందించారు. అందులో పోటీ అని కూడా చెప్పాను. చాలా ఉత్సాహంగా రాశారు.
ఆ స్పందనలన్నీ ఇక్కడ అందరికీ చూపిస్తాను.. కొద్ది రోజులయ్యాక..
ఎందుకంటే..
న్యాయమూర్తికి ఇప్పుడే పంపాను. మరి ఫలితాలు రావాలి కదా!
నా మొదటి జ్ఞాపకం మాత్రం పెడుతున్నా.. అది పోటీలో ఉండదు.

.                                                           “ నా మొదటి జ్ఞాపకం”

   లేస్తూనే కళ్లు మూసుకునే చేత్తో తడుముకున్నా. చేతికి ఏమీ తగల్లే.. అమ్మేదీ? నన్నొదిలెళ్లిపోయిందా? కళ్లు తెరిచి చుట్టూ చూశాను. గదంతా ఖాళీ. ఏరీ అంతా.. భయం వేసింది. నెమ్మదిగా మంచం చివరికి వెళ్లి దుప్పటి అంచు పట్టుకుని కిందికి జారా. అమ్మయ్య.. నేల తగిలింది.

   గబగబా వెళ్లి గదిలోంచి బైటికెళ్ల బోయా.. గడప అడ్డొచ్చి, పరికిణీ కాళ్లల్లో పడింది. హాయ్.. మొదటి పట్టు పరికిణీ. రాత్రి అమ్మ విప్పబోతుంటే అరిచి, గోల చేసి దాంతోటే పడుక్కున్నా కదా! నా పంతవే నెగ్గించుకున్నా.

   అమ్మ “పెంకి పిల్లా!” అని తిడితే మాత్రవేం.. కింద కూర్చుని పరికిణీ వెనక్కి తోసుకుంటూ గడప దాటి, లేచి మేడ మెట్లు దిగబోయాను. ఊహూ.. నన్నొదిలి అమ్మెందుకెళ్లాలి.. మూడు మెట్లు దిగి కింద కూలబడ్డా.. కిటికీలోంచి అమ్మ వంటింట్లో అటూ ఇటూ తిరుగుతూ కనిపిస్తోంది. (మాఊళ్లో ఉన్న మేడ, పక్క గంతలతో కలిపి పద్ధెనిమిదడుగులు వెడల్పు, ఒక ఫర్లాంగు పొడుగు ఉండేది. మెట్ల మధ్య లోంచి కటకటాల కిటికీ.. అందులోంచి నట్టిల్లు, వంటిల్లు కనిపిస్తాయి.)

   గట్టిగా రాగం ఎత్తుకున్నా.. పక్క గదిలోంచి తాతగారు బైటికొచ్చి గంతలోకెళ్తూ కళ్ల జోళ్లోంచి నన్ను చూసి నవ్వారు. చేతిలో పిప్పరమెంటు.. చూపిస్తూ కిందికి రమ్మని పిలిచారు. ఏడుపాపి ఒక్క నిముషం వెళ్దామా అని ఆలోచించా. ఊహూ.. వెళ్లకూడదు.. “అమ్మా..” గొంతు పెంచా. జుట్టంతా రేగిపోయి, కళ్లల్లోకి పడుతోంది. జుట్టు మధ్యకి తీసి, తల మీద గుండ్రటి పాపిడి తీసి, కృష్ణుడిలాగ పైకి కట్టిందమ్మ నిన్న సాయంత్రం. లేస్తూనే నే చేసిన మొదటి పని రిబ్బను లాగేసి గిరాటెట్టడం.

   అమ్మ పరుగెట్టుకుని వచ్చింది. “భాంతల్లీ.. దా! ఆకలేస్తోందా?” అవును కదూ.. కడుపులో ఏదోగా ఉంది. ఆకలే. అమ్మని చూసి ఇంకొంచెం స్థాయి పెంచా.  “ఎందుకా పిల్లనలా ఏడిపిస్తారూ?” తాతగారు గంతలోంచి అరిచారు.

   “కిందికి దిగి రావే.. మా అమ్మవి కదూ.. మడి కట్టుకున్నా..” అమ్మ బతిమాల్తోంది. తల అడ్డంగా తిప్పుతూ.. కాళ్లు నేల కేసి బాత్తూ.. ఇంకొంచెం కంఠం..

   అమ్మ అలాగే మెట్లన్నీ ఎక్కి పైకొచ్చి నన్నెత్తుకుని కిందికి తీసుకెళ్లి.. ఆ తరువాత ఇంక గుర్తు లేదు…(నేను కటకటాల కిటికీ లోంచి అమ్మని చూడ్డం బాగా గుర్తుంది.. అప్పుడు నాకు మూడో ఏడనుకుంటా.)